მოლა ნასრედინის მოგზაურობა შეუცნობელში

მოლა ნასრედინმა დილით დაახლოებით ცხრა საათზე გაიღვიძა, გარეთ გრილი ამინდი იყო, მას წვერისკენ გამგზავრება ჰქონდა დაგეგმილი, ჩანთა ჩაალაგა, მოიმარაგა აღჭურვილობა და გაუდგა გზას, დაახლოებით ერთი სათის შემდეგ ის მთის უმაღლეს წერტილს მიადგა. იქ მას მწყემსები შეხვდნენ, მათ მას ყვითელი ყვავილის, კრაზანას და მათი თქმით “ნეგოს“ (კრაზანას მსგავსი მცენარე ოღონდ უფრო მცირე ზომის და ოდნავ სხვა შეფერილობის) ადგილსამყოფელი მიასწავლეს.

გავიდა დრო, ერთხელაც იგი თავის საწოლში იწვა, მას ეს სამივე მცენარე ერთად ჰქონდა დალეული. მას უნდა მიეღო რაღაც რაც ამ ყვავილებთან რეაქციაში უნდა შესულიყო. მან ეს გაუცნობიერებლად გააკეთა, ჯერ კიდევ არ იცოდა რა ჰქონდა შიგნით, სინამდვილეში რა უნდოდა, მას მართლაც უნდოდა რაღაც რისი გადაგდებაც ასე ადვილი არ აღმოჩნდა მისთვის. მან ღრმად სუნთქვა დაიწყო, გავიდა ცოტა დრო, ენერგიამ ქვევიდან ზევით დაიწყო დინება, ჩვეულებრივ ამ დროს ქაოსი და ჰალუცინაციები უნდა ყოფილიყო მაგრამ სუნთქვა იმდენად სტაბილური და ღრმა იყო რომ მათ ვერ წამოყეს თავი, მან ოშოს ტექნიკა გამოიყენა, ის არ უნდა ჩაძირულიყო ზმანებაში და თან ამავე დროს უნდა დარჩენილიყო ამ რეალობაში ცნობიერედ, სადღაც შუაში. მან საკუთარ ცხვირის წვერზე ყურება დაიწყო მაგრამ ვაი რომ რაღაც მას მისი არსების შიგნით, ძალიან, ძალიან, ძალიან! ღრმად ექაჩებოდა. მიხვდა რომ ოშოს ტექნიკამ არ გაამართლა, ან კიდევ პირიქით, იმდენად გაამართლა რომ მოლამ მის წინაშე უკან დახევა გადაწყვიტა. ის ღრმად შევიდა არაცნობიერში და იქ მარტო დარჩა ნაცნობ X თან, დრო გაქრა, მას შიშის ზარი დაეცა!

უსასრულოდ ყოფნა ნაცნობ არასასურველ X თან?, ეს ხომ საშიშია!  გონებამ დაახლოებით ასეთი თამაში წამოიწყო: მას გაახსენდა ყველა, ოჯახის წევრი მეგობრები ნათესავები, მაგრამ ზოგიერთი მათგანი ფანტომი აღმოჩნდა (მკვდარი) და თუ ისინი რეალობაში მკვდრები იყვნენ მაშინ ვინ იყო თვითონ? რომელი იყო რეალობა? ეს ჯერ კიდევ დასაწყისი იყო, არავინ იცის რისი დასაწყისი მაგრამ აშკარად ჩანდა რომ ეს ჯოჯოხეთი იქნებოდა! ის უკვე კარგავდა პიროვნებას. შემდეგი სამი ან ოთხი საათის განმავლობაში მას (მის პიროვნებას) შანსი აღარ ექნებოდა გადასარჩენად, ეს მას აშინებდა, შიშმა მის გონებაში გაიარა და შემდეგ სხეულში და მისი მთელი არსება მოიცვა, შიშებისა და ეჭვების უსასრულო სამი საათი?!

უსასრულო! სამი საათი შეიძლებოდა სამი საუკუნე ყოფილიყო! არა! გაიფიქრა მან, უნდა ვარწყიო ძალით! გადაიხარა, ჩააფურთხა კალათაში და შემდეგ გონებამ ავტომატურად გადასცა სიგნალი ორგანიზმს რომ უნდა ერწყია. მან არწყია, ყველაფერი შედარებით დამშვიდდა, შიშები, ეჭვები, ავადმყოფობა, საწამლავი გამოვიდა! ეს აღარ გაგრძელდებოდა სამი საათი ისე ინტენსიურად მაგრამ მაინც გაგრძელდებოდა! ის გაურკვევლობამ შეიპყრო, ის უმეორებდა საკუთარ დაკარგულ “ცხვარ“ “მეს“, ყველაფერი კარგად იქნება, კარგად იქნები! კარგად იქნები! და ეს იყო შიშისგან წამოსული ერთადერთი შესაძლო დამაკავშირებელი ძაფი რაც მას ამ რეალობასთან კვლავ დააბრუნებდა.

უყურებდა გარეთ საგნებს, იხსენებდა რამეს მაინც რაც მიახვედრებდა რომ ცოცხალი იყო და არა მკვდარი. მოძრაობდა და სუნთქავდა რომ დარწმუნებულიყო საკუთარ არსებობაში, ოცნებობდა რომ დრო გასულიყო და ამ ნივთიერებას ძალა დაეკარგა, ლოცულობდა ევედრებოდა არსს. და უცებ ამ გაურკვევლობაში წარმოთქვა სიტყვა “მაპატიე!“, წამიერად მის თავში რაღაც მკვეთრად შეიკუმშა, გაერთიანდა, მან დაიბრუნა დაკარგული მე, ის უკვე აქ და ახლა იყო როგორც არასდროს. მისმა არსმა მას აპატია, ენერგიის უზარმაზარი ნაკადი წამოვიდა, ისეთი როგორიც შეიძლებოდა ბუდას ჰქონოდა, ის უკვე იჯდა, აღარ შეეძლო წოლა. მან ქვებით უზარმაზარი ენერგიის გამტარი შექმნა, აღარ შეეძლო მათთან მიახლოება, ზედმეტად მძლავრი ენერგია იყო. ამიტომ იჯდა და სუნთქავდა, თან მოძრაობდა, უკვე ყველაფერი იყო შესაძლებელი, მისთვის ერთადერთი არსებული რეალობა სასურველი ნაცნობი Y აღმოჩნდა.

ის იყო მისთვის ქრისტე, მიზანი, ოცნება უდიდესი ოცნება და თუ მას მიაღწევდა ის ამქვეყნად უბედნიერესი პიროვნება იქნებოდა, ახლა უკვე ის ოცნებობდა რომ დრო ნელა გასულიყო რომ ამ მდგომარეობაში საუკუნოდ დარჩენილიყო. მან ყველა ის სექსუალური სურვილი დაიკმაყოფილა რაც მას ნაცნობ Y თან უნდოდა რომ ჰქონოდა. მაგრამ რაღაცეები მაინც დარჩა, დრო არ ეყო. შეეძლო უფრო შორსაც წასულიყო, საერთოდ სხეულიდანაც კი გავიდოდა, მისთვის ეს აღარ იყო შეუძლებელი. მან დაკმაყოფილებას მიაღწია ენერგიის დაკარგვის გარეშე. არაცნობიერი სურვილები გამოხატა, გამოისროლა, გაანთავისუფლა, გაუშვა! ფეხებს ისე გრძნობდა როგორც არასდროს, რაც ქაოსის დროს გაიფანტა ეხლა ის ნაწილები მყარად შეიკრა, გაერთიანდა.

არ ვიცი, იქნებ მოლა ნასრედინმა რაღაც ისწავლა აქედან, ან იქნებ ვერც ისწავლა, ეს მასზე იყო დამოკიდებული, ეს მოვლენა მისთვის მაინც ბოლომდე შეუცნობელი დარჩა, იყო კი სიკვდილი უსასრულო? ნთუ შეიძლებოდა სიკვდილის შემდეგ კვლავ დაბრუნება, არამგონია! სიკვდილი სინამდვილეში ის არის რაც არის სრული განადგურება, მხოლოდ ის ნაწილი რჩება რომელიც მარადიულია. ეს ნაწილი მან პიროვნების დაკარგვის პროცესის დროს გააცნობიერა, აღთქმული მიწა რომელზეც ის იდგა ეს აქ იყო. თავიდან სიკვდილი მისთვის იმის გაცნობიერების საშუალება იყო რომ მისი არს(ი)ება მარადიულია, შემდეგ კი სიკვდილი მისთვის რაღაცისგან განთავისუფლების საშუალებად იქცა. თავიდან ის საშიში იყო შემდეგ კი სასურველი, თავიდან ის ახლოს იყო შემდეგ კი შორს.
;)

ცულით დასჯილი ზომბი

ცულით დასჯილ ზომბს ახსოვდა წინანდელი ხელების მოძრაობა და უეცარი გაშეშება, მან ბევრი იფიქრა თუ ცოტა დაასკვნა რომ ეს ოშოს აქტიურ მედიტაციას გავდა, ზომბმა დაიწყო სუნთქვა რადგან მიხვდა რომ რაღაც ისე ვეღარ მიმდინარეობდა მოვლენები როგორც ადრე... გადაწყვიტა თვითონ ემოქმედა, სუნთქვამ შემდეგ ლეველზე გადაინაცვლა, თავისით არაფერი მოხდებოდა, მან სუნთქვა განაგრძო მაგრამ მანამდე სხეული ისე გაახურა და ყველა კუნთი გაამოძრავა რომ აღარ შეიძლებოდა კონცენტრაცია ვეღარ ემართა, მოდუნებამ პიკს მიაღწია, ფეხებიდან თბილმა ენერგიამ დაიწყო დინება და სუნთქვა უფრო და უფრო ღრმა ხდებოდა, ის მივიდა მდგომარეობამდე როცა მისი წინაპრები სუნთქავდნენ მასთან ერთად, ზურდიდან სიგრილე ამოდიოდა, ის საფლავში იწვა, ზევით კი სითბო იყო, ის თითქოს მდინარეზე მიცურავდა დაწოლილი, ის სიკვდილისა და სიცოცხლის შეერთების წერტილში იმყოფებოდა, ადრე ნანახი სიზმრები გაერთიანდნენ და მან დაინახა საერთო სურათი, შეიძლება წინა ცხოვრების მოგონებები.

DMT

ახლა როცა უკვე სამი დღე გავიდა ვიხსენებ დმტს რიტუალს ყოველგვარი მძაფრი ემოციების გარეშე, თავდაპირველად დავლიე ჩემს მიერ უკვე წინა დღეებში მომზადებული მცენარეების ნაყენენი, ჯერ ერთი, ოცი წუთის შემდეგ დავაყოლე ამანიტა მუსკარია და მესამე მცენარე, ცუდი გემო ჰქონდა და ცოტა ჯინჯერიც მივაყოლე გულის რევის შესაჩერებლად. ნახევარი საათი ასე გავიდა, დაიწყო ჩვეული ჰალუცინაციები და მე დავარქმევდი ენერგიათა მიმოსვლის მცდელობა.

 ან არ ვიცი, შეიძლება ეგოს გაქრობის მცდელობა, ჩემი მეორე ნაწილი ყოველთვის ეწინააღმდეგება ამას. იგივე პროცესები მიმდინარეობს სიკვდილის დროს, სული უნდა მოსწყდეს სხეულს ისე რომ არაფერი აკავშირებდეს სხეულთან, ეს პროცესი კი მარტივი არ არის. მომინდა რომ ამომერწყია, ყოველთვის როცა ამ მომენტამდე მივდივარ ჩემთვის აუტანელი და რთული ხდება ეგოს დათმობა, ვთქვი რომ მინდა ეს, გადავიხარე და ნაგვის ყუთში ჩავაფურთხე, შემდეგ ვარწყიე და მომეშვა.

 ამის შემდეგ დაიწყო საოცრება, ჩემს თავს ზემოთ გაიხსნა რაღაც, საფეთქლებში ენერგია შემოვიდა და მე ვიტირე, ოღონდ ეს ტირილი არ იყო ჩვეულებრივი, რაღაც ძალიან მძიმე მომეხსნა ორგანიზმიდან. დავიწყე სიტყვა მადლობის გამეორება და რაც კიდევ კუჭში მქონდა ის ნივთიერება ნელ ნელა ამოდიოდა ქაფის სახით სანამ ბოლომდე არ ამოვიდა. სასიამოვნო თბილი ენერგია მოძრაობდა, ამ მოძრაობას და დინებას იწვევდა ან პირიქით ეს დინება იწვევდა ტვინის და ზურგის ხერხემლის კუნთების ვიბრაციას, თითო სიტყვაზე თითო რხევა.

ეს სიტყვებს მიღმაა და ამის აღწერა შეუძლებელია. გარდა ამისა ფეხის ტერფებშიც მოძრაობდა ენერგია და ეს ადგილიც ენერგეტიკულად გახსნილი იყო. ხელები გადავაჯვარედინე და ზევიდან მომავალი ენერგია ჯერ მკერდში ჩაიღვარა და შემდეგ მუცელში და ყველაფერი აივსო სითბოთი. სიტყვა მადლობა კი ნელ ნელა გარდაიქმნა სხვა მანტრად, ეს იყო იაჰ ვეჰ ან ამ სიტყვის სხვადასხვა ვარრიაციებად, იაჰ.. იაჰ... იაჰ.. იაჰ... ეს ბგერები მაგონებს ინდიელების სიმღერას იაჰი.. იაი იაჰი.. იაი ია.. ია იაჰი ია ია ია... და ასე შემდეგ. დაახლოებით საათი ან საათ ნახევარი გავიდა ასე და მივედი მდგომარეობამდე რომელსაც ადამიანის ჭეშმარიტი მდგომარეობა დავარქვი, ის მდგომარეობა როცა აცნობიერებ რომ ყველაფერი რაც ახლა ხდება ისე იყო წარსულშიც ისე იქნება ყოველთვის. ვთქვი რომ შემეძლო დამეწერა ხელები შევატყუპე და ჰაერში ავწიე, არაფერი იყო როგორც ადრე, არც ეს მოძრაობა გავდა სხვებს, წამოვდექი რომ დამეწერა რამე მაგრამ არ მინდოდა, არ მინდოდა რომ გამეფუჭებინა ეს მომენტი სიტყვებით...

პლანეტა დედამიწაზე ნაცხოვრი ერთი დღე

                                                                                                                                                         ღამის ორი საათი იყო, კრისტალების ინტუიციურად შერჩეული განლაგება ჩემი ბალიშის ქვეშ იდო, ფურცელზე სამი თხოვნა ჩამოვწერე რაც მინდოდა რომ შემსრულებოდა, ამ მომენტისთვის კარგად მოვემზადე. შავი თურმალინი ჩემი სხეულის „დაავადებულ“ ადგილას დავიდე და თვალები დავხუჭე. გავიდა ერთი საათი და უკვე ვგრძნობდი რაღაც რხევებს მაგრამ ჩემდა გასაკვირად არაფერი არ მოხდა. ორი საათის გასვლის შემდეგ ვიფიქრე რომ ყველაფერმა გადაიარა, რაღაცამ არ იმუშავა და გადავწყვიტე ეს ყველაფერი ჩამეწერა, იყო იქ რაღაც მომენტები ინფორმაციულ ნაკადში, ასტრალში გადასვლის, მაგრამ ძალიან სუსტი. მინდოდა გამერჩია ჩემი აზრები იმ აზრებისგან რომელიც ჩემი არ იყო, ვფიქრობდი რომ ეს დღეები რაღაც მე მე არ ვიყავი და მინდოდა „დამებრუნებინა ჩემი თავი“. ასე იყო თუ ისე მეგონა ყველაფერმა ჩაიარა და გადავწყვიტე დაძინება. გავიდა რაღაც დრო და ნელ ნელა შევედი წინა გამოცდილებისგან განსხვავებულ „ველში“.

ჩემს თავს და ცხოვრებას ვუყურებდი როგორც სხვა, დამკვირვებელი, ამჯერად ვიცოდი რომ ეს ჩემი ცხოვრება იყო, ასე ვთქვათ მე ვიყავი, ჩემი აღწერილობა, მაგრამ გამაოცა იმ ფაქტმა რომ ჩემი წინა დღე უბრალოდ სასწაული იყო, გავაანალიზე რომ იმდენად იღბლიანი ვიყავი რომ ყველაფერი მქონდა რასაც ვისურვებდი, ჩემი ცხოვრება იდეალური იყო და ღმერთის საჩუქარი ყოველი წუთი და თვითონ მეც. მივხვდი რომ ამ დღეს ყველაფერი უმწიკვლოდ გავაკეთე, კარგად მოვემზადე, ყველაფერი რასაც იმ დღეს ვაკეთებდი იყო უშეცდომო და იღბლიანი, ჩნდებოდნენ ადამიანები ვინც ოდნავი პრობლემის დროსაც კი მეხმარებოდნენ, იმ დღეს ყველაფერი მეუბნებოდა უბრალოდ „კის“.


                                                                                                                                                   
                                                                                                                                                                   
გავაანალიზე ჩემი ცხოვრება, თვითოეული მომენტი სადაც დავდიოდი, ვისთან ურთიერთობაც მქონდა, საოცრება იყო ის თუ როგორ განსხვავდებოდნენ ადამიანები ერთმანეთისგან. ასევე იყნენ ამ მკვეთრი ხილვისნაირი აზრების გარდა სხვა არსებებიც რომლებიც ამ ფიზიკურ სამყაროს არ განეკუთნებოდნენ. ერთერთი არსება დამამახსოვრდა განსაკუთრებით, ის მივამგვანე პატარა კუდიან თავკომბალას.

ვფიქრობდი მასზე რომ მას რაღაც ადგილი ეკავა ამ სამყაროში და ის ჩვენი ადამიანების მეორე, საპირისპირო მხარე იყო რომელსაც ვერასდროს ვხვდებოდით, ჩრდილისავით, მეორე მხარე, უბრალოდ ხანდახან მოვკრავთ ხოლმე თვალს, ჩვენ ისევე ამოუცნობი ვართ მათთვის როგორც ისინი ჩვენთვის. ქვებიდან ძლიერი იმპულსები მოდიოდა და გათენებამდე დავბორიალობდი „ასტრალში“

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               სულ უფრო და უფრო გაოცებული ვრჩებოდი მარტივი ჭეშმარიტებების აღმოჩენისას, ჩემი კონცენტრაციის უნარი გაზრდილიყო. დილით კი სამზარეულოში ხმები შევამჩნიე, თავიდან სული ან მოჩვენება მეგონა, გაოცებული ვიყავი ჩემი შესაძლებლობებით რომ დამეჭირა იმ „არსების“ თვითოეული ჩქამი, გრძნობები და ემოციებიც კი რომელიც კიდევ კარგი მამაჩემი აღმოჩნდა, გამჭოლად ვხედავდი, როგორ შევიდა აბაზანაში, პირი დაიბანა, დადიოდა იქით აქეთ და ასე შემდეგ, ბგერებით ლამის გამოსახულება აღვადგინე. ეს გასაოცარი იყო, ამის სიტყვებით გადმოცემა ძალიან რთულია.

ჩანაწერი N1, მაგიური მოძრაობები და გარდასახვა

                                                                                                                                                 ვემზადებოდი რომ მაღალ განზომილებაში შევიდოდი. ნელ ნელა წამოვიდა თავში
ტალღები, ძალიან რბილად. ეს სამყარო არ გამქრალა როგორც წინაზე, ამჯერად. მე ვსწავლობდი ჩიტად ყოფნას.
თავიდან ფეხები მოვხარე და დავიწყე თითების მოძრაობა, შემდეგ დავიწყე ხელების ქნევა და შევიგრძენი ფრინველის თვალები და მზერა, მისი მიმიკები, ქცევები, ჩვევები! ხელებს ვიქნევდი სხვადასხვა რიტმით და ეს ფრთების იმიტაცია იყო, ვვაზროვნებდი როგორც ჩიტი. ასევე ჩავუღრმავდი ჩემი წინაპრებს, შევედი მათ გარემოცვაში ან ადგილსამყოფელში, ტვინის იმ ნაწილში სადაც მათი გადმოცემული გენები იყო. ხელების, ფეხების, ტანის, კუნთების, ასევე სმენის, ტვინის ნაწილაკების და მხედველობის შეთანხმებული უცნაური და რიტმული მოძრაობებით რომელიც არასდროს გამიკეთებია, ეს შეიძლება ყოფილიყო მაგიური მოქმედებები, დავიწყე დაბლოკილი და არასრულყოფილი ადგილების აღმოფხვრა და განახლება ჩემს ტვინში და სხეულში ენერგიის და ძლისხმვის კონცენტრაციით, ზეწოლით. ეს იყო სხვებისგან განსხვავებული მოგზაურობა. მთელი სხეული ავამოძრავე. ლამის გადავიქეცი „სულის ცხოველად“, ყველა ჩემი მოძრაობა იყო სპონტანური, ზოგიერთი ვარჯიში მე თვითონ მოვიგონე.

                                                                                                                                                     დავიწყე ფეხის ტერფების წრიული მოძრაობა, დავქაჩე დაბლა შემდეგ მაღლა, ვიგრძენი რომ სხეულის რაღაც ნაწილი გამეხსნა ამ მოძრაობის შედეგად. როდესაც ჩემი მარცხენა ფეხის თითზე გადავიტანე ყურადღება აღმოვაჩინე რომ ფეხის თითებს უხაროდათ,  ან განიცდიდნენ რაღაცას, ჩემი კონცენტრაციის უნარი უსაზღვროდ გაზრდილიყო. მე მრავალგანზომილებიან სივრცეში ვიყავი, მასში ღრმად შევედი, რაღაც კავშირი დავამყარე ჩემსა და სამყაროს შორის, მე ნაკლებად მნიშვნელოვანი ვიყავი, ვიყავი დინება, თავგადასავალი და ყოველივე რაც იყო ირგვლივ. თავს ჯანსაღად ვგრძნობდი და ბევრი რამ ვისწავლე, მაგალითად უეცარი გაშეშება, ხელების და ფეხების მოძრაობის დროს, შემდეგ ნელი გადასვლა სხვა გრძნობით მხედველობით და სმენით სფეროებზე და მათი ჰარმონიული ცვალებადობა, რიტმული თვალების გახელა დახუჭვა და სახის მიმიკების დაჭიმვა მოშვება. სხეული თვითონ მიხსნიდა ყველაფერს, მოძრაობები ჩემს სხეულში ან გენში არსებობდნენ ინფორმაციის სახით. უამრავი ბგერა და რხევა ცვლიდა ერთმანეთს, თვითოეული რხევის დასრულება მიბიძგებდა შემდგომი მოქმედებისკენ და არ ვიცოდი როგორ ვმოძრაობდი, უბრალოდ მივყვებოდი დინებას.

ჩემ ნახატში შევედი და შევერწყი მას, ვიმოგზაურე შიგნით. ყველაფერს ვუყურებდი როგორც მრავალგანზომილებიანი არსება რომელიც ადამიანის სხეულშია. დავფიქრდი ხელოვნებაზე, შემოქმედება ადამიანის განვითარებასთან ერთად მიმდინარე პროცესია. მრავალი სიმფონიური მელოდია რომლების ამ დღეებში მომესმინა კვლავ თავში მიტრიალებდა და ვასკვნიდი აი თურმე საიდან მოდის ეს მელოდია, როგორ დაუწერია ავტორს. გამახსენდა ერთი ბავშვობის დროინდელი თამაში და ისევ მივხვდი აი თურმე როგორ გაუკეთებია მის ავტორს ყველაფერი. თურმე როგორ იქმნება ხელოვნების ცნობილი ნამუშევრები. ხმები რომლების მესმოდა რაღაცას მეუბნებოდნენ, მიყვებოდნენ თავის ისტორიას - მანქანების ხმაური ქუჩაში, ძაღლების მიმოსვლა და ვიღაც ადამიანის გადალაპარაკება:
ბლა! ბლა! ბლა!
ააა! ჰაჰაჰა! ოო...ოო...ოო.!! რაღაცაზე ლაპარაკობდა თითქოს ორი პიროვნება ღამე, მინდორში. შეიძლება უბრალოდ გამვლელი იყო. .