ვემზადებოდი რომ მაღალ განზომილებაში შევიდოდი. ნელ ნელა წამოვიდა თავში
ტალღები, ძალიან რბილად. ეს სამყარო არ გამქრალა როგორც წინაზე, ამჯერად. მე ვსწავლობდი ჩიტად ყოფნას.
თავიდან ფეხები მოვხარე და დავიწყე თითების მოძრაობა, შემდეგ დავიწყე ხელების ქნევა და შევიგრძენი ფრინველის თვალები და მზერა, მისი მიმიკები, ქცევები, ჩვევები! ხელებს ვიქნევდი სხვადასხვა რიტმით და ეს ფრთების იმიტაცია იყო, ვვაზროვნებდი როგორც ჩიტი. ასევე ჩავუღრმავდი ჩემი წინაპრებს, შევედი მათ გარემოცვაში ან ადგილსამყოფელში, ტვინის იმ ნაწილში სადაც მათი გადმოცემული გენები იყო. ხელების, ფეხების, ტანის, კუნთების, ასევე სმენის, ტვინის ნაწილაკების და მხედველობის შეთანხმებული უცნაური და რიტმული მოძრაობებით რომელიც არასდროს გამიკეთებია, ეს შეიძლება ყოფილიყო მაგიური მოქმედებები, დავიწყე დაბლოკილი და არასრულყოფილი ადგილების აღმოფხვრა და განახლება ჩემს ტვინში და სხეულში ენერგიის და ძლისხმვის კონცენტრაციით, ზეწოლით. ეს იყო სხვებისგან განსხვავებული მოგზაურობა. მთელი სხეული ავამოძრავე. ლამის გადავიქეცი „სულის ცხოველად“, ყველა ჩემი მოძრაობა იყო სპონტანური, ზოგიერთი ვარჯიში მე თვითონ მოვიგონე.
დავიწყე ფეხის ტერფების წრიული მოძრაობა, დავქაჩე დაბლა შემდეგ მაღლა, ვიგრძენი რომ სხეულის რაღაც ნაწილი გამეხსნა ამ მოძრაობის შედეგად. როდესაც ჩემი მარცხენა ფეხის თითზე გადავიტანე ყურადღება აღმოვაჩინე რომ ფეხის თითებს უხაროდათ, ან განიცდიდნენ რაღაცას, ჩემი კონცენტრაციის უნარი უსაზღვროდ გაზრდილიყო. მე მრავალგანზომილებიან სივრცეში ვიყავი, მასში ღრმად შევედი, რაღაც კავშირი დავამყარე ჩემსა და სამყაროს შორის, მე ნაკლებად მნიშვნელოვანი ვიყავი, ვიყავი დინება, თავგადასავალი და ყოველივე რაც იყო ირგვლივ. თავს ჯანსაღად ვგრძნობდი და ბევრი რამ ვისწავლე, მაგალითად უეცარი გაშეშება, ხელების და ფეხების მოძრაობის დროს, შემდეგ ნელი გადასვლა სხვა გრძნობით მხედველობით და სმენით სფეროებზე და მათი ჰარმონიული ცვალებადობა, რიტმული თვალების გახელა დახუჭვა და სახის მიმიკების დაჭიმვა მოშვება. სხეული თვითონ მიხსნიდა ყველაფერს, მოძრაობები ჩემს სხეულში ან გენში არსებობდნენ ინფორმაციის სახით. უამრავი ბგერა და რხევა ცვლიდა ერთმანეთს, თვითოეული რხევის დასრულება მიბიძგებდა შემდგომი მოქმედებისკენ და არ ვიცოდი როგორ ვმოძრაობდი, უბრალოდ მივყვებოდი დინებას.
ჩემ ნახატში შევედი და შევერწყი მას, ვიმოგზაურე შიგნით. ყველაფერს ვუყურებდი როგორც მრავალგანზომილებიანი არსება რომელიც ადამიანის სხეულშია. დავფიქრდი ხელოვნებაზე, შემოქმედება ადამიანის განვითარებასთან ერთად მიმდინარე პროცესია. მრავალი სიმფონიური მელოდია რომლების ამ დღეებში მომესმინა კვლავ თავში მიტრიალებდა და ვასკვნიდი აი თურმე საიდან მოდის ეს მელოდია, როგორ დაუწერია ავტორს. გამახსენდა ერთი ბავშვობის დროინდელი თამაში და ისევ მივხვდი აი თურმე როგორ გაუკეთებია მის ავტორს ყველაფერი. თურმე როგორ იქმნება ხელოვნების ცნობილი ნამუშევრები. ხმები რომლების მესმოდა რაღაცას მეუბნებოდნენ, მიყვებოდნენ თავის ისტორიას - მანქანების ხმაური ქუჩაში, ძაღლების მიმოსვლა და ვიღაც ადამიანის გადალაპარაკება:
ბლა! ბლა! ბლა!
ააა! ჰაჰაჰა! ოო...ოო...ოო.!! რაღაცაზე ლაპარაკობდა თითქოს ორი პიროვნება ღამე, მინდორში. შეიძლება უბრალოდ გამვლელი იყო. .
